Histórico conciertos

Amona abeslari baten eskutik eta bere oroitzapenekin, Ilargia kantari-k euskal musika herrikoiarekin eta gizakiak Ilargia lehen aldiz zapaldu zuen garai zoragarri hartako abesti ospetsuekin zeharkatuko du ibilbidea. Amonak bere bizitzako eta Ilargiaren inguruko zenbait istorio kontatuko ditu —Lurraren iheslari eta Eguzkiaren ahizpa, euskal mitologiaren arabera—. Eta piezen artean musika-lanak tartekatuko ditu, haietako batzuk Ilargiarekin lotura zuzena dutenak.

Heriotza ikusten dugunean, normalean ez da gurea izaten, baina haren isladan ikusten gara, eta gure etorkizunari buruzko galdera erantzun gabeek sufriarazten gaituzte. Galerak min jasanezinak sortzen ditu. Maitatua den pertsona baten heriotza ustekabean gertatzen da, unean bertan eta aurreikusi gabe, arrazoi edo justifikaziorik gabe. Delirioak dena nahas dezake, iragana edertu, gure munduaren ikuspegia dramatikoki ilundu edo bizitako egoerak etengabe berriz sortzera eraman gaitzake, analisi obsesibo jarraitu batean murgiltzeko. «Ni»-ak «besteekin» elkarlanean aritzen da, kontsolamendu eta itxaropen bila berriro sortuz, sarritan ase gabe. Musikak Kristoren heriotza kantatzen du, unibertsoaren tragedia handia, bizitzako uneren batean norberarena eta pertsonala bihurtzen dena. Gorputza eta haren zatiak aktorea osatzen dute, bi arima hartzen dituena –Jesusen maitasuna gogorarazten duena eta bere haurtzaroko basoan igerian dabilena, haren galera ulertzeko helburu bakarrarekin. Pieza hau Dietrich Buxtehude-ren Membra Jesu Nostri (1680) obraren antzezpena da. Zazpi kantataz osatutako ziklo hau Kristoren oinei, belaunei, eskuenei, saihetsari, bularrari, bihotzari eta buruari eskaintzen zaie, eta Eneko Sagardoy aktoreak idatzi eta interpretatutako testuarekin uztartuko da. Testuak moto istripu suposatu batean betiko desagertzen den gizon baten istorioa kontatzen du, eta geratzen den pertsonaren maitasunaz hitz egiten du.

Heriotza ikusten dugunean, normalean ez da gurea izaten, baina haren isladan ikusten gara, eta gure etorkizunari buruzko galdera erantzun gabeek sufriarazten gaituzte. Galerak min jasanezinak sortzen ditu. Maitatua den pertsona baten heriotza ustekabean gertatzen da, unean bertan eta aurreikusi gabe, arrazoi edo justifikaziorik gabe. Delirioak dena nahas dezake, iragana edertu, gure munduaren ikuspegia dramatikoki ilundu edo bizitako egoerak etengabe berriz sortzera eraman gaitzake, analisi obsesibo jarraitu batean murgiltzeko. «Ni»-ak «besteekin» elkarlanean aritzen da, kontsolamendu eta itxaropen bila berriro sortuz, sarritan ase gabe. Musikak Kristoren heriotza kantatzen du, unibertsoaren tragedia handia, bizitzako uneren batean norberarena eta pertsonala bihurtzen dena. Gorputza eta haren zatiak aktorea osatzen dute, bi arima hartzen dituena –Jesusen maitasuna gogorarazten duena eta bere haurtzaroko basoan igerian dabilena, haren galera ulertzeko helburu bakarrarekin. Pieza hau Dietrich Buxtehude-ren Membra Jesu Nostri (1680) obraren antzezpena da. Zazpi kantataz osatutako ziklo hau Kristoren oinei, belaunei, eskuenei, saihetsari, bularrari, bihotzari eta buruari eskaintzen zaie, eta Eneko Sagardoy aktoreak idatzi eta interpretatutako testuarekin uztartuko da. Testuak moto istripu suposatu batean betiko desagertzen den gizon baten istorioa kontatzen du, eta geratzen den pertsonaren maitasunaz hitz egiten du.

Perun egonaldi luze baten ondoren, Juan bere jaioterrira itzultzen da, zahartuta baina izugarri aberastuta. Etorreraren ospakizunean, Juanek bere itzuleraren benetako arrazoia aitortzen du: emakume baten maitasuna, Adriana. Bere lehenengo maitasuna zen Adrianarekin berriz elkartzean, Juanek honen alaba gaztea, Rosaura, ezagutzen du, eta isilean maitemintzen da harekin; agian, amaren gaztaroan aurkitu ez zuen edertasunaren bila. Herrian horretaz konturatzen direnean, eskandalua itzela da, eta lehen lagun min zirenak etsai bihurtzen dira eta mespretxatu egiten dute. Amparo Navarro, Antonio Torres, Facundo Muñoz, Ainhoa López de Munain eta aktore eta abeslariz osatutako talde zabala, Sasibill Orkestra eta Abesbatzarekin batera, Arkaitz Mendozak zuzenduta.

Perun egonaldi luze baten ondoren, Juan bere jaioterrira itzultzen da, zahartuta baina izugarri aberastuta. Etorreraren ospakizunean, Juanek bere itzuleraren benetako arrazoia aitortzen du: emakume baten maitasuna, Adriana. Bere lehenengo maitasuna zen Adrianarekin berriz elkartzean, Juanek honen alaba gaztea, Rosaura, ezagutzen du, eta isilean maitemintzen da harekin; agian, amaren gaztaroan aurkitu ez zuen edertasunaren bila. Herrian horretaz konturatzen direnean, eskandalua itzela da, eta lehen lagun min zirenak etsai bihurtzen dira eta mespretxatu egiten dute. Amparo Navarro, Antonio Torres, Facundo Muñoz, Ainhoa López de Munain eta aktore eta abeslariz osatutako talde zabala, Sasibill Orkestra eta Abesbatzarekin batera, Arkaitz Mendozak zuzenduta.